پس از چندین سال انتظار برای منجمان، سرانجام سال جهانی نجوم فرارسید. سالی که مصادف شد با چهارصدمین سال عبور اولین نور از تلسکوپ گالیله در ایتالیا. بیش از 4 قرن پیش در اروپا، نجوم نزد کلیسا فقط با قواعد و قوانین بطلمیوسی مقایسه می شد. زمین مرکزی تنها و دیگر هیچ. هر حرکت ستیزه جویانه ای با این نظریه به شدت محکوم می شد و صاحبان آن، دستگیر می شدند؛ یا باید اعتراف به اشتباه خود درباره زمین مرکزی می کردند و یا جان خود را از دست می دادند. تلاش های افرادی چون کوپرنیک، گالیله و کپلر باعث شد تا به تدریج این نظریه به دست فراموشی سپرده شود و نظوریه خورشید مرکزی جای آن را بگیرد. تلاش این چنین افرادی باعث شد تا امروز، علم نجوم جنبه ای بس بزرگ پیدا کند و در سال 2009، پس از چهار قرن عبور از دوران های طلایی اکتشافات، اختراعات و فعالیت های نجومی مانند کشف پلوتو، خروج انسان از گهواره زمین و قدم نهادن بر ماه، ساخت شاتل ها، ایستگاه های فضایی، تلسکوپ های فضایی و ... ، سال جهانی نجوم را چشن بگیریم.
اما اینک چند سالی است که دنیای نجوم، دوران سختی را پشت سر می گذارد. اگر چه از جنبه دریافت اطلاعات طیف گسترده ای را در اختیار داریم (فرستادن روبات ها و مدارگردها به سیارات دیگر، همچنین بررسی جهان توسط تلسکوپ های زمینی و فراجوی در طیف نوری) با این وجود روح بشریت، خواهان دوران های پر جنب و جوش چندین دهه پیش که موجی گسترش قلمرو انسان شد را می خواهد. اما در این میان سهم ایران چقدر است ؟
ایران؛ سرزمین مادری ما روزگاری گهواره مردان بزرگی بود که نامشان در عرصه تاریخ نجوم همیشه ماندگار خواهد ماند. با این سابقه تاریخی غنی چرا باید امروز شاهد باشیم که حتی یک رصدخانه در رده متوسط در کشور ما وجود ندارد و چرا طرح رصدخانه که قرار بود در این سال به اتمام برسد، هنوز جایگاهش مشخص نشده است ؟ اما با این اوصاف و نبود امکانات، منجمان آماتور با وسایل کوچک خود توانسته اند کاری بکنند که نام نجوم در عرصه نجوم بین الملل باقی بماند ...